The Traveller Weekly Journal Vol1- No-40.pdf - 37 MB

Share The Traveller Weekly Journal Vol1- No-40.pdf - 37 MB

The Traveller Journal Vol 1, No 40 အားေဒါင္းေလာ့ဆြဲၿပီး ဖတ္ရႈ႕ႏုိင္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ . .. . .

The Traveller Journal မွ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။လူႀကီးမင္းတုိ႔၏ အႀကံျပဳစာေလးမ်ား ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရးေပးခဲ့ေစခ်င္ပါတယ္။

Posted by The Traveller | 0 comments

ေခတၱ ဟားခါး

စိန္မ်ဳိးျမင့္

စာေရးသူဟားခါးၿမိဳ႕သို႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၈ ရက္က တစ္ညအိပ္ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ခရီးတစ္ေခါက္ေရာက္ရိွခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဖလမ္း

တစ္ဆင့္မႈဟားခါးကိုသြားေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဟားခါးတြင္ရက္ရွည္ၾကာ

မေနျဖစ္ပါ။ ဖလမ္းမွဟားခါးခရီးမွာ ၄၃ မိုင္ေက်ာ္သာရိွသျဖင့္ ဖလမ္းမွနံနက္ ၈

နာရီ ၁၀ မိနစ္တြင္မွ ထြက္ခဲ့ၾကေသာ္ လည္း လမ္းတြင္ရြာစဥ္၀င္၍ ဓာတ္ပုံ

႐ိုက္ခဏနား ေအးေအးေဆးေဆးသြားခဲ့ရာ ဟားခါးသို႔ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမထိုး

မီေရာက္ရိွခဲ့ၾကသည္။ ဖလမ္းမွအထြက္ ၈ မိုင္ခန္႔တြင္ လုံပီးရြာသို႔ေရာက္သည္။ လုံပီးမွာမ်ားစြာ

မေျပာင္းလဲ တကယ္တမ္းမွာ လုံးပီးတြင္စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာနပညာေပးျခံလည္းရိွသည္။ သို႔ေသာ္မ်ားစြာတိုးတက္မႈကို မေတြ႕ခဲ႔ရ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္

ေက်ာ္သုံးဆယ္ခန္႔က ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္ကလိုပင္ေတြ႕ရသည္။ လုံပီးရြာမွာ အိမ္ေျခ

၁၅၀ ခန္႔ရိွၿပီး လူဦးေရ ၈၀၀ ခန္႔ေနထိုင္ၾကသည္။ အဓိကအသက္ေမြး၀မ္း

ေၾကာင္းမႈမွာ ေတာင္ယာစိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖလမ္းဟားခါးလမ္း၌ ဟင္းသီး

ဟင္းရြက္ေပါမ်ားျဖစ္ထြန္းေသာေနရာျဖစ္သည္။ ေတာင္ေစာင္းတြင္စိုက္ခင္း

မ်ား မ်ားစြာရိွသည္။ အစိုးရမူလတန္းလြန္ေက်ာင္းရိွၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္း

သူ ၁၀၀ ခန္႔ကို ဆရာ/ဆရာမ သုံးဦးျဖင့္သင္ၾကားေပးေနၾကသည္။ မနီးမေ၀း၌

လြန္ရန္ရြာလည္းရိွ၍ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရိွသည္။ ေက်ာင္းသား ၉၀

အစိုးရခန္႔ ဆရာ/ဆရာမ သုံးဦးႏွင့္ လုပ္အားေပးရပ္ရြာခန္႔ ဆရာမႏွစ္ဦးလည္း

ရိွသည္။ က်န္းမာေရးဌာနမရိွ သားဖြားဆရာမသာရိွေသာရြာႏွစ္ရြာျဖစ္၏။ လိုင္အားေရအားလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္႐ုံရိွေသာ္လည္း လွ်ပ္စစ္မီးမွာမူ

တစ္ရက္ျခားသာရၾက၏။ လုံပီးမွ ၆ မိုင္ခန္႔ခရီးဆက္ေသာ္

ထလန္ေရာင္ရြာေရာက္သည္။ အိမ္ေျခ၉၀ လူဦးေရ ၄၅၀ ခန႔္ရွိေသာရြာျဖစ္

ေသာ္လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းခြဲရိွ၍ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ၁၂၃ ဦး

အစိုးရခန္႔ ဆရာ/ဆရာမ ၆ ဦးႏွင့္ လုပ္အားေပး ဆရာမ ၂ ဦးရိွပါသည္။ ထိုရာ၌

ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာန၊ သားဖြားဆရာမရိွ၍ လွ်ပ္စစ္မီးရပါသည္။

ေသာက္သုံးေရ လုံေလာက္စြာရေသာေနရာျဖစ္၍ ေဒသခံမ်ားမွာ စပါး၊ ေျပာင္း၊

၀ဥ စိုက္ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္းသုံး သီးႏွံလည္းျဖစ္ထြန္းသည္။ ေမြးျမဴေရးဘက္

တြင္ ႏြား၊ ကၽြဲ၊ ၀က္ေမြးၾကသည္။ စိမ္းစို၍လွပေသာ ေတာင္မ်ားပတ္လည္၀ိုင္း

ကာ ေတာေတာင္သာယာသည္။ အနီး၌ ျမင့္မားေသာေတာင္မ်ားရိွသည္။

ထလန္ေရာင္ႏွင့္မေ၀းလွေသာတစ္မိုင္ခန္႔ခရီးဆက္ပါက အိမ္ေျခ ၃၈

လူဦးေရ ၂၀၀ ခန္႔ရိွသည္။ တားလ္ရြာရိွသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္

ေပ ၅၅၀၀ တြင္တည္ရိွသည္ဟု ရြာဆိုင္းဘုတ္၌ေရးသားထား၏။ မူလတန္း

ေက်ာင္းရိွေသာရြာျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသား ၂၀ ဆရာမ ၃ ဦးျဖင့္ ပညာသင္ၾကားေပးေနၾကသည္။

ေတာင္ယာလုပ္ငန္းေကာင္းေသာေနရာျဖစ္၏။ ဘယ္တစ္ဧကခန္႔စိုက္

သူရိွ၍ က်ယ္ေျပာသည့္လက္ဖက္ခင္းလည္းရိွသည္။ ေတာင္ယာ၌

ၾကက္သြန္၊ စားေတာ္ပဲ၊ အာလူး စိုက္ၾကသည္။

တားလ္မွ ငါးမိုင္ခန္႔ခရီးဆက္လွ်င္တလန္းဇာရ္ေက်းရြာကိုေတြ႕ရသည္။

တားလ္မွ တလန္းဇာရ္သို႔သြားသည့္လမ္းမွာ စိမ္းစိမ္စိုစိုရိွေသာ ၀န္းက်င္ကို

ျဖတ္ရသည္။ အိမ္ေျခ ၆၁ အိမ္ရိွ၍ လူဦးေရ ၃၅၀ ခန္႔ရိွေသာရြာျဖစ္သည္။ မူလ

တန္းေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းသား ၇၀ ဆရာမ ငါးဦးပညာသင္ၾကားေနၾက၏။ရြာတြင္အရန္သားဖြားဆရာမသာရိွ

သည္။ လိုင္အား ေရအား လွ်ပ္စစ္အားထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ုံႏွင့္ အနီးဆုံးရြာျဖစ္

၍ လွ်ပ္စစ္မီးရေသာရြာျဖစ္သည္။ ေရအခက္အခဲမရိွေသာရြာျဖစ္၏။ လွ်ပ္စစ္၊ဆည္ေျမာင္း၊ မိုးဇလ၊ ငါးေမြးျမဴေရး (ငါးလုပ္ငန္း)၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး ၀န္ထမ္းမ်ားရိွေသာရြာျဖစ္သည္။ လယ္စိုက္သူရိွ

ေသာရြာျဖစ္၏။ ေတာင္ယာစပါး အသင့္အတင့္စိုက္ၾကသည္။ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေျပာင္း၊ ေဂၚဖီ၊ မုန္ညႇင္း၊

အထြက္ေကာင္းေသာရြာျဖစ္၏။ ႏြား၊ႏြားေနာက္၊ ကၽြဲ၊ ျမင္း၊ ၀က္ေမြးၾကသည္။ေတာင္ေစာင္းတြင္ရိွေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေနရာမွာ ေျမျပန္႔ေတာ္ေတာ္က်ယ္ရာ ေဘာလုံးကြင္းအေသးတစ္ကြင္းရွိၿပီး သာယာေသာေက်ာင္းေလးျဖစ္သည္။ တလန္းဇာရ္မွ ေရွ႕ခရီး ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္

ဆက္လွ်င္ ရမ္ထလိုရြာသို႔ေရာက္သည္။ လူဦးေရ ၁၃၀၀ ေက်ာ္ အိမ္ေျခ ၂၅၀ ရိွ

ရြာႀကီးုျဖစ္၏။ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းခြဲရိွ၍ ဆရာ/ဆရာမ ၂၁ ဦးက

ေက်ာင္းသား ၂၅၀ ဦးကိုသင္းၾကားေပးေနၾက၏။ ရြာ၌ေက်းလက္က်န္းမာေရး

ဌာနခြဲရိွသည္။ သားဖြားဆရာမလည္းရိွ၏။ ေတာင္က်ေရစုေဆာင္း ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္

ေသာရြာျဖစ္ၿပီး ေရမခက္ခဲေသာရြာျဖစ္သည္။ လွ်ပ္စစ္မီးရသည္။ ဆိုလာေန

ေရာင္ျခည္အားသုံးတစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လည္း သုံးၾက၏။ ေတာင္ယာစုိက္ၾက

သည္။ အာလူး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ/နီ၊ အမ်ားဆုံးစိုက္ၾကသည္။ ႏြား၊ ႏြားေနာက္၊ ကၽြဲ၊

ေမြးျမဴၾက၏။ ရန္တလိုမွ သုံးမိုင္ခန္႔ ခရီးဆက္ေသာ္ အိမ္ေျခ ၃၀ ဦးလူေရး ၁၅၈ ဦးရိွ

ေဒါက္ထက္ရြာသို႔ေရာက္သည္။ မူလတန္းေက်ာင္းရိွ၍ ေက်ာင္းသား ၁၂ ဦး

ကို ဆရာမႏွစ္ဦးက သင္ၾကားေပးလ်က္ရိွသည္။ ေတာင္ယာစိုက္ၾကေသာ္

လည္း ေရရရိွမႈအေနအထားရ မ်ားစြာမဖြံ႕ၿဖိဳးေပ။ လွ်ပ္စစ္မီးရက္သတ္ၱပတ္

တစ္ပတ္ျခားရသည္။ စပါး၊ ေျပာင္း၊ေတာင္ယာစိုက္ၾကသည္။ လယ္ဧက

ႏွစ္ဆယ္ ေတာင္ယာဧက သုံးဆယ္ရိွသည္။ ၀က္အမ်ားဆုံးေမြးသည္။ ပင္

လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ေက ၄၈၀၀ ၌ တည္ရိွ၏။ ေဒါက္ထက္မွ ေလးမိုင္ခန္႔ခရီး

ဆက္ေသာ္ ခၽြန္ကုံးဟူသည့္ရြာကိုေရာက္ေပသည္။ ဟားခါးၿမိဳ႕မေရာက္မီ

ေနာက္ဆုံးေတြ႕ေသာရြာျဖစ္သည္။ ရြာမွာ အိမ္ေျခ ၃၅၀ ရိွရာ ကေလး-ဟားခါး

လမ္း၌ ရြာမ်ားထဲတြင္ အိမ္ေျခအမ်ားဆုံး အႀကီးဆုံးရြာျဖစ္သည္။ လူဦးေရ

၁၆၀၀ ရိွေသာရြာျဖစ္၏။ အိမ္မ်ားမွာလည္း အိမ္ေကာင္းမ်ားမ်ားသည္။ ေက်းရြာေရအားလွ်ပ္စစ္ျဖင့္ လွ်ပ္စစ္

မီးရေသာေနရာ၊ ရပ္ရြာပညာပေဒသာဌာန၊ က်န္းမာေရးဌာနခြဲရိွသည္။ သားဖြားဆရာမလည္းရိွသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းရိွ၍ ေက်ာင္းသား ၃၃၀ ဆရာ/ဆရာမ ၁၉ ဦးရိွသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ၇ ေက်ာင္း (အသင္းေတာ္ကြဲ) ဗုဒ္ၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရိွသည္။ ေတာင္

ယာစိုက္ပ်ဳိးအသက္ေမြးၾကသည္။ ေျပာင္း၊ စပါး၊ အာလူး၊ ခ်င္း အမ်ားဆုံး

စိုက္ပ်ဳိးၾကသည္။ ႏြား၊ ႏြားေနာက္၊ ၾကက္၊ ျမင္းမ်ား ေမြးျမဴၾကသည္။

ခၽြန္က်ဳံးမွ ၁၃ မိုင္ဆက္သြားေသာ္ဟားခါးၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ေပသည္။ ဟားခါးသည္ ခ်င္းျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္၍ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ၆၁၂၀ေပ၌ တည္ရိွသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ရိွၿမိဳ႕

မ်ားတြင္ အျမင့္ဆုံးေျမအေနအထား၌တည္ရိွေပသည္။ ရပ္ကြက္ႀကီးေျခာက္ကြက္ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေက်းရြာေပါင္း ၆၉ ရြာ ရိွေပသည္။ ဟားခါးၿမိဳ႕ခရီး အေခါက္ေခါက္ေရာက္ဖူးရာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ခန္႔က ပထမဆုံး ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ဟားခါးသည္မ်ားစြာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္၍ ၿမိဳ႕ကြက္က်ယ္လာေပသည္။ လူဦးေရအေနျဖင့္ ယခုထက္မ်ားစြာတိုးတက္သင့္ေသာ္လည္း လူ

ငယ္အမ်ားစုမွာ အရြယ္ေရာက္လာၾကခ်ိန္၌ ေျမျပန္႔၊ ျပည္မႏွင့္ ျပည္ပသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်သူမ်ားသျဖင့္ မ်ားစြာတိုးမလာေပ။ လူဦးေရ သိန္းဂဏန္းေအာက္သာရိွသည္။ အိမ္မ်ားအေဆာက္အဦးမ်ား မ်ားစြာအျပားလာေပသည္။ ဟားခါးတြင္ သိသိသာသာတိုးတက္လာသည္မ်ားမွာ တည္ခိုးခန္း

(ေဒသအေခၚ ဟိုတယ္)မ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္ကျပည္ပခရီးသြားမ်ားလာေရာက္၍ ခက္ခဲေသာေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါလာေရာက္သူမ်ားျပားစြာေတြ႕ရသည္။အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ား အမ်ားဆုံးေတြ႕ရေပသည္။ ပို႔ေဆာင္ေရးအေနျဖင့္ ကားလတ္ (မီနီကဗ္စ္) ႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ ကား

ငယ္မ်ားျဖင့္ လြယ္ကူစြာသြားေရာက္ႏိုင္ေသာ အေနအထားေတြ႕ရသည္။ေျမျပန္႔သို႔ဆင္းရန္ ကေလး၊ ဂန္႔ေဂါသို႔သြားလာေရးမ်ားစြာ လြယ္ကူလာသည္။ဟားခါးေရာက္ခိုက္ ထန္တလန္ဘက္သို႔သြားရန္ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ထန္တလန္အထိမေရာက္ တိမစ္လြင္ျပင္အထိသာေရာက္ခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ

ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က တိမစ္ေဒသတြင္ လက္ဖက္စိုက္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္ကို

ျမင့္ေတြ႕ရဟူေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္သည္ကို မေတြ႕ရဘဲ ႐ိုးရာအစဥ္အလာအတိုင္း လယ္စိုက္ပ်ဳိးေရးသာ ေအာင္ျမင္ဆဲ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရေပသည္။အျခားေဒသမ်ားႏွင့္ စာေသာ္

ဟားခါးတြင္ အစားအေသာက္မ်ားသည္။ ယခင္အခ်ိန္အထက္ ထမင္း

ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ ပိုမ်ားလာေသာ္လည္း ေစ်းမ်ားကျပည္မထက္ႀကီးဆဲျဖစ္၏။

The Traveller Journal မွ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတုိ႔၏ အႀကံျပဳစာေလးမ်ား ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရးေပးခဲ့ေစခ်င္ပါတယ္။

Posted by The Traveller | 0 comments

ပိုက္ႀကီးဆြဲသူမ်ား

ပန္းေမွာ္စြန္း

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ရွည္လ်ားေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခႏွင့္ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေပါမ်ားေသာေဒသကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳေရငန္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း ဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထူထပ္မ်ားျပားလာေသာလူဦးေရႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ နည္းစနစ္ေပါင္းမ်ားစြာသံုး၍ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကိုေတြ႔ရွိရသည္။ တႏုိင္တပိုင္ရွာေဖြလုပ္ကိုင္မႈမ်ားရွိသလို အရင္းအႏွီးမ်ားစြာစိုက္ထုတ္ၿပီး စီးပြါးျဖစ္ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္းမ်ားလည္းရွိသည္။

ပိုက္ႀကီးဆြဲျခင္းလုပ္ငန္းသည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ငါးအုပ္ကိုပိုက္ျဖင့္၀ိုင္းပတ္၍ ကမ္းနားသို႔လူအင္အားျဖင့္ဆြဲတင္ယူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မ်ားျပားလာေသာစားသံုးသူ ႏွင့္ ရွားပါးလာေသာငါးမ်ားေၾကာင့္ နည္းလမ္းသစ္ ကိရိယာသစ္မ်ားကိုသံုးကာ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ လာၾကရသည္။ ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမ်ား အထူးသျဖင့္ ရခိုင္ကမ္းေျခေဒသတြင္ ေရထဲမွငါးကိုမီးျဖင့္မွ်ားကာ ပိုက္ျဖင့္ ဖမ္းသည့္နည္းကို အသံုးျပဳေနၾကသည္ဟုသိရပါသည္။ ငါးမွ်ားဂ်ိတ္တြင္ အစာတပ္ကာေရထဲမွငါးကိုဆြဲယူရသည္ကဲ့သို႔ မီးမျမင္ဖူးေသာငါးကို မီးေရာင္ျပကာ ဖမ္းယူသည့္နည္းစနစ္ျဖစ္သည္။ ညအခါပင္လယ္ထြက္သည့္ပိုက္သမားမ်ားသည္ ေရျပင္ကိုဓါတ္မီးျဖင့္ၾကာျမင့္စြာထိုးထားမိရာ မီးေရာင္ က်ေနေသာေနရာတြင္ ငါးမ်ားထူထပ္စြာေရာက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရာမွ မီးျဖင့္မွ်ား၍ဖမ္းရသည့္ ငါးဖမ္းနည္း ေပၚေပါက္လာသည္ဟု သိရွိရသည္။ ယင္းလုပ္ငန္းသည္ ညအခ်ိန္တြင္သာလုပ္ကိုင္ရျခင္းေၾကာင့္ ကရိကထမ်ားသည္။ သတိ၀ိရိယႀကီးစြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ရသည္။ ပင္လယ္ကမ္းနားတြင္ အေဆာက္အဦးကို ယာယီ တည္ေဆာက္ၿပီး လုပ္သားမ်ားေနထိုင္ကာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရ ေသာ္လည္း ယင္းတို႔၏ဖြဲ႕စည္းပံုမွာ စက္႐ံုမ်ား၊ အလုပ္႐ံုမ်ား၊ ကုမ္ၸဏီမ်ားကဲ့သို႔ မ်ားစြာအစီအစဥ္က်လွသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။   လူအင္အား၊ စက္၊ ေလွ၊ အရင္းအႏွီး၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ၊ အေတြ႔အႀကံဳ၊ စီမံ ခန္႔ခြဲႏုိင္မႈ မ်ားစြာ ပါ၀င္ကာ ပိုက္ေလွေခါင္းေဆာင္၊ ေလွဦးစီး၊ စက္ဆရာ၊ မီးေလွဆရာ၊ ပိုက္ဆရာ၊ လုပ္သား၊ အလုပ္သမ စသည္ျဖင့္ စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းလုပ္ကိုင္ရသည့္ ပင္လယ္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ သာမန္ငါးဖမ္းနည္းမ်ားထက္ အနည္းငယ္ဆန္းၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းသည့္ ပင္လယ္ကမ္းမွ မီးျဖင့္မွ်ားယူဖမ္းဆီးရသည့္ ပိုက္ႀကီးဆြဲ လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို ေလ့လာတင္ျပေပးလိုက္ပါသည္။

ပိုက္ႀကီးတဲ

          ပိုက္အလက္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္စပ္တြဲခ်ဳပ္လ်က္ လူအင္အားျဖင့္၀ိုင္းဖြဲ႕လုပ္ကိုင္ရေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္သားမ်ား ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ ခိုင္ခန္႔ႀကီးမားေသာတဲမ်ားကို တည္ေဆာက္ၾကရသည္။ ပင္လယ္ကမ္းနားတြင္ေတြ႔ျမင္ရၿပီး ပိုက္ႀကီးတဲ ဟု ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ပိုက္ႀကီးဆြဲျခင္းလုပ္ငန္းကိုအခ်ိဳ႕က ၀ိုင္းပုိက္ဆြဲျခင္းဟုလည္းေခၚၾကသည္။ ပုိက္ႀကီးဆြဲရာတြင္ တစ္ဦးတည္းပုိင္လုပ္ငန္း ႏွင့္ အစုစပ္ပုိင္ လုပ္ငန္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အသံုးျပဳရမည့္ပိုက္တစ္ေဖာင္၏တန္ဖိုးမွာ သိန္းတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္မွသိန္းႏွစ္ရာ ၀န္းက်င္ရွိၿပီး ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ခန္႕ အသံုးျပဳ၍ရသည္ဟုသိရသည္။ လုပ္ငန္းတြင္အသံုးျပဳရသည့္ပိုက္သည္ အလ်ားလက္ေတာင္ ၆၀၀၊ အနံလက္ေတာင္ ၁၇၀၊ အက်ယ္ ငါးမူးကြင္းရွိေစရန္ ပိုက္အလက္ကေလးမ်ားကိုဆက္စပ္လုပ္ကိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ေလွကိုပံုမွန္အားျဖင့္ အရွည္ေပသံုးဆယ္၊ အက်ယ္ရွစ္ေပ ႏွင့္ ေဇာက္(အျမင့္) ေျခာက္ေပခန္႕ရွိရန္ တည္ေဆာက္လုပ္ကိုင္ရသည္။ ပိုက္ေလွတန္ဖိုးမွာ သိန္းေလးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႕ရွိၿပီး ပိႏ္ၷဲသား၊ ပ်ဥ္းကတိုးသားမ်ားျဖင့္ အမ်ားဆံုး လုပ္ကိုင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မီးေလွအတြက္ ၂၅ ေကာင္မီးစက္ႏွစ္လံုး၊ ဒိုင္နမို ၁၀ ကီလိုတစ္လံုး၊ ဆလိုက္မီးသီး အလံုးေလးဆယ္ နီးပါး တပ္ဆင္ထားရၿပီး ေလွမွာ ေပ ၂၀ ခန္႔ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ မီးေလွတန္ဖိုးမွာလည္း ပိုက္ေလွကဲ့သို႕ပင္ သိန္းေလးဆယ္ခန္႕ရွိသည္။ ၀န္ထမ္းအင္အား ၂၀ မွ ၃၀ ေက်ာ္ ငွားရမ္းလုပ္ကုိင္ရၿပီး အခ်ိဳ႕ပုိက္တဲ မ်ားတြင္ ၅၀ မွ ၁၀၀ အတြင္းရွိသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ေငြအရင္းအႏွီး စုိက္ထုတ္ႏုိင္မႈအေပၚမူတည္၍ ပုိက္၊ ေလွ၊ လုပ္သားအင္အား ကြဲျပားသြားသည္။ လုပ္သားမ်ားကုိ လစာျဖင့္ ငွားရမ္း ထားျခင္းရွိသလုိ၊ ရရွိလာေသာကုန္ေပၚတြင္ အခ်ိဳးက်ခံစားေစျခင္းဟူ၍ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပိုက္ႀကီးတဲလုပ္သားမ်ားသည္ လစာျဖင့္လုပ္ကိုင္ၾကျခင္းမရွိၾကဘဲ လုပ္ငန္းသိမ္းမွသာ ရရွိေသာကုန္ေပၚတြင္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ထားသည့္ ေငြေၾကးအား ရယူၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရွာေဖြရရွိလာေသာကုန္၏ထက္၀က္ကို ပိုင္ရွင္မွယူၿပီးက်န္ထက္၀က္ကို လုပ္သားမ်ားက အညီအမွ်ခြဲေ၀ယူၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လစာျဖင့္ယူမည္ဆိုပါက တစ္လလွ်င္စရိတ္ၿငိမ္း ငါးေသာင္းမွေျခာက္ေသာင္းအတြင္းရရွိ္ၾကသည္။ လစာသမားမ်ားသည္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ ဆံုးရွံဳူးသည္ျဖစ္ေစ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္ဘဲ လုပ္ခလစာရရွိႏိုင္ေသာ္လည္း လစာႏွင့္ မလုပ္သူမ်ားအဖို႕ မိမိတို႕ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ ကံတရား အေပၚမူတည္၍ ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အမ်ိဳးသားလုပ္သားမ်ား အျပင္ ငါးလွမ္း၊ ငါး႐ုတ္ႏွင့္ လုပ္သားမ်ားစားေသာက္ရန္ ထမင္းဟင္းခ်က္သည့္အမိ်ဳးသမီးမ်ားကုိပါ ငွားရမ္းၾကရၿပီး ပုိက္ႀကီးတဲတစ္ခုတြင္ အမ်ိဳးသမီး ၁၀ ဦးမွ အေယာက္ ၃၀ အထိ ငွားရမ္းလုပ္ကုိင္ၾကရသည္။ အမ်ိဳးသမီးလုပ္သားမ်ားမွာ ကုန္းေပၚတြင္သာ လုပ္ကိုင္ရသည္ ျဖစ္၍ လုပ္ခလစာေငြကိုသာရယူႏိုင္ၾကသည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈလုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈေပၚမူတည္၍ စရိတ္ၿငိမ္း ၃၀၀၀၀ မွ ၄၀၀၀၀ အတြင္းရရွိၾက သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ပင္လယ္သည္မာယာမ်ားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိန္းေသေပါက္အတိအက်ေျပာမရသည့္ ပိုက္ႀကီးဆြဲ လုပ္ငန္း၏ အက်ိဳးအျမတ္သည္ ေျပာရခက္လွသည္။ ပွ်မ္းမွ်အားျဖင့္တစ္ရာသီတြင္ ကုန္ပိႆာခ်ိန္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရသည္ဟုသိရသည္။ အခ်ိဳ႕ႏွစ္ မ်ားတြင္လည္း ငါးေသာင္းနီးပါးရတတ္ၾကသည္။   တစ္ႏွစ္တစ္ရာသီတည္းႏွင့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းကာ ပိုက္ေလွတစ္စီးမွ ႏွစ္စီး သံုးစီး၊ ပိုက္တစ္ေဖာင္မွႏွစ္ေဖာင္၊ လုပ္သားငါးဆယ္မွတစ္ရာေက်ာ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ဆမွႏွစ္ဆသံုးဆ တိုးပြါးျဖစ္ထြန္း သြားသူမ်ား ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ရာသီမဆံုးမီကပင္ တပ္ပ်က္ကာ လုပ္ငန္းသိမ္းရၿပီး နလံမထူႏိုင္သည့္ အေျခအေန ေရာက္သြားသည္လည္း ရွိသည္။ ပုိက္တဲတစ္ခု၏ေအာင္ျမင္မႈသည္ အလုပ္ရွင္၏ ေငြအင္အားစုိက္ထုတ္ႏုိင္မႈ၊ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈ၊ အက်ိဳးေပးမႈေပၚ မ်ားစြာမူတည္ၿပီး ထုိ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရန္ႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားကုိအုပ္္ခ်ဴပ္ထိန္းသိမ္းရန္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္္ဦး လည္း အဓိက လုိအပ္သည္။ ထုိသူကုိ ပုိက္သူႀကီး ဟု လည္းေကာင္း ပုိက္ေခါင္းေဆာင္ဟုလည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾကသည္။

ပုိက္ေခါင္းေဆာင္

ပုိက္အဖြဲ႕တစ္ခုလုံး၏အဆုိးအေကာင္းကုိ တာ၀န္ခံႏုိင္၍ ပင္လယ္အေတြ႕အၾကံဳ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳမ်ားၿပီး စိတ္ခ်ယံုၾကည္ ရသည့္လူမ်ိဳးကုိ ေခါင္းေဆာင္ေနရာေပးကာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရသည္။ ေခါင္းေဆာင္သည္ လုပ္ငန္းစဥ္အတြင္း ထိခုိက္ဆုံး႐ႈံးမွဳမ်ား အတြက္ တာ၀န္ခံေျဖရွင္းရေသာေၾကာင့္ တာ၀န္ႀကီးသည္။ အေလ်ာ္အစားႀကီးသည့္အလုပ္ကုိလုပ္ရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ အက်ိဳးအျမတ္ကုိလည္း အျခားသူမ်ားထက္ပုိမုိခံစားခြင့္ရွိသည္။ ကုန္တန္ဖုိး၏ ၁၅% မွ ၂၀% အထိ ရရွိသူျဖစ္သျဖင့္ ၀င္ေငြေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ေလွထမ္း၊ ငါးထမ္း၊ ပိုက္သိမ္း စသည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ညႊန္ၾကားျပသ႐ံုုသာတာ၀န္ယူရၿပီး ကိုယ္တိုင္၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ စရာမလိုေပ။   သုိ႔ေသာ္ ပင္လယ္က်ား ဟု တင္စားရေလာက္ေအာင္ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳ၊ ပင္လယ္အေတြ႕အၾကံဳ ျပည့္၀ေနဖုိ႔ေတာ့ လုိသည္။ ပုိက္ဆြဲသည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခုလုံးတြင္ ပါ၀င္ေသာ ပုိက္ျပင္၊ ပုိက္ဖာ၊ ပုိက္ဆြဲ၊ ပုိက္ဆက္၊ ပိုက္ေလွ်ာ္၊ ပိုက္သိမ္း စသည့္ လုပ္ငန္း အဆင့္ဆင့္အားလံုးကို တစ္ခုမက်န္နားလည္တတ္ကၽြမ္းမႈရွိေနရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပုိက္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ လြယ္သည္ ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ငါးဖမ္းရန္ ပုိက္ေလွပင္္လယ္သို႔ထြက္သည့္အခါ ေခါင္းေဆာင္သည္ တက္မကုိင္၍လုိက္ၿပီး ေလွကိုထိန္းေက်ာင္းေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ သူ႕ကုိိ ပဲ့စီးဟုလည္းေခၚၾကသည္။ ပဲ့စီးသည္လုပ္သားမ်ားကဲ့သို႕ပင္ လုပ္ငန္းသိမ္းမွသာ လုပ္အားခေငြကိုထုတ္ယူခြင့္ ရွိသည္။ ပုိက္ႀကီးဆြဲသည့္ ကာလမွာ တစ္ႏွစ္ လွ်င္ ၇ လမွ ၈ လအတြင္း ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေငြအသုံးလုိလွ်င္ ပိုင္ရွင္ထံမွႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ယူထားႏုိင္ၿပီး လုပ္ငန္းသိမ္းစာရင္းရွင္းသည့္အခါ စားစရိတ္ႏွင့္ႀကိဳတင္ေငြမ်ားကို ျပန္လည္ေပးအပ္ရသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပုိက္ႀကီးဆြဲ သူမ်ားထဲတြင္ ရာခုိင္ႏႈန္းအမ်ားဆုံးခံစားရၿပီး တာ၀န္အႀကီးဆုံးသူူမွာ ပဲ့စီးပုိက္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ယင္းသူကဲ့သုိ႔ပင္ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ခံစား ရရွိေသာ စက္ဆရာ၊ ပိုက္ဆရာ၊ မီးဆရာ ဆုိသူမ်ားလည္းရွိေသးသည္။

စက္ဆရာ

စက္ဆရာသည္ ပုိက္ေလွတြင္တပ္ဆင္ထားေသာစက္ကုိ ေမာင္းႏွင္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ တာ၀န္ယူရသည့္လူျဖစ္သည္။ ေလွကို ေမာင္းႏွင္ရန္ တ႐ုတ္နီ ၂၅ ေကာင္အားစက္တစ္လံုးတပ္ဆင္ထားရၿပီး စက္၏တန္ဖိုးမွာ ေလးသိန္းမွငါးသိန္းအတြင္း ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ပိုက္ထြက္သည့္အခါ ေလွ၏ပဲ့တြင္ စက္ကိုထိန္း၍လိုက္ပါရကာ   အကူအညီရရွိရန္အတြက္ လုပ္သားမ်ားထဲမွစက္ဆရာျဖစ္ရန္ အလား အလာရွိေသာ လူငယ္မ်ားကုိတပည့္ေမြး၍ ပညာသင္ခုိင္းေစႏုိင္ၿပီး ပံုမွန္လုပ္အားခအျပင္ရရွိသည့္ကုန္၏ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္း ခံစားခြင့္ရွိသည္။

ပိုက္ဆရာ

ပိုက္အလက္ေပါင္းမ်ားစြာတြဲစပ္ထားသည့္ ပိုက္ႀကီးကို ပင္လယ္တြင္းသုိ႔စနစ္တက်ခ်၍ငါးဖမ္းႏိုင္ရန္ ပုိက္ဆရာမွ တာ၀န္ယူ ညႊန္ျပေပးရသည္။ ပုိက္ဆရာႏွစ္ေယာက္မွသုံးေယာက္အထိ ပုိက္ေလွတစ္စီးတြင္ပါ၀င္သည္ကုိေတြ႕ရသည္။ လုပ္ငန္းသိမ္း၍ ပိုက္မ်ားကို ျပဳျပင္ဖာေထးျခင္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ပိုက္ဆရာမွ အျခားလုပ္သားမ်ားကိုဦးစီးၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးေလ့ရွိသည္။ ပိုက္ဆရာမ်ားသည္ လုပ္အားခအျပင္ ရွာေဖြရရွိလာသည့္ငါးတန္ဖိုး၏ ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းကိုပိုင္ဆိုင္ခံစားခြင့္ရသူမ်ားျဖစ္သည္။

မီးဆရာ

ပုိက္ႀကီးဆြဲရာတြင္ ကမ္းစပ္နားသုိ႔ကပ္လာေသာငါးမ်ားအား ပုိက္ျဖင့္၀ုိင္း၍ဖမ္းသည့္နည္းရွိသလုိ ေရအနက္တြင္ရွိေနေသာ ငါးအုပ္ကုိ မီးျဖင့္မွ်ား၍ဖမ္းျခင္းမ်ား တီထြင္အသုံးျပဳလာၾကသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ၎င္းနည္းမွာ ညအေမွာင္တြင္လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးစက္ေမာင္းရန္အတြက္ ေလွတစ္စီးထပ္မံလုိအပ္လာသည္။ ထုိေလွကုိထိန္းသိမ္းရန္ မီးဆရာ (သို႔) မီးေလွပဲ့စီး တစ္ေယာက္ခန္႔အပ္လုပ္ကုိင္လာၾကရသည္။ မီးဆရာ၏အခန္းက႑သည္ ပုိက္ႀကီးဆြဲလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာအေရးပါသည္ျဖစ္သျဖင့္ မီးေလွ ဆရာကုိ ရရွိေသာကုန္၏ ၂% ခံစားခြင့္ေပးထားရျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းဆရာသံုးေယာက္သည္ အေထြေထြလုပ္သားမ်ားနည္းတူ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရေသာ္လည္း တာ၀န္ယူရမႈမွာ အနည္းငယ္ပုိမ်ားေသာေၾကာင့္ ခံစားခြင့္ပုိရျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔ကဲ့သို႔ ခံစားခြင့္ ရာခိုင္ႏွဳန္း မရေသာ္လည္း ပဲ့စီးနည္းတူကၽြမ္းက်င္မႈရွိေသာ ေလွဦးစီးဆိုသူတစ္ဦးလည္း ပိုက္အဖြဲ႕တြင္ရွိေသးသည္။

ေလွဦးစီး

ေလွဥိီးစီးဆုိသည္မွာ အရည္အခ်င္းရွိၿပီး လုပ္သက္ရင့္သမ္ၻာရင့္သည့္ပုဂိ္ၢဳလ္ျဖစ္သည္။ ေလွဦးတြင္ထုိင္ၿပီး ငါးအုပ္၏အေျခအေန ရာသီဥတုအေျခအေနကုိ ခန္႔မွန္းေပးရသည့္လူျဖစ္သည္။ သာမန္လုပ္သားမ်ားႏွင့္တန္းတူ လုပ္ခရေသာ္လည္း ေလွထမ္း၊ ပုိက္ထမ္းစသည့္ ပင္ပန္းသည့္တာ၀န္မ်ားမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေရလုပ္ငန္းမ်ား၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ေလွဦးစီး၊ ေလွသူႀကီးစသည္ျဖင့္လည္း ေခၚၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပုိက္ေခါင္းေဆာင္သည္ တစ္ခါတရံ ေလွဦးတြင္လုိက္သည့္အခါ ဦးစီး လုပ္သူက ပဲ့တြင္ထုိင္လ်က္တက္မကုိင္ေပးရသည္။ ပဲ့စီးေခါင္ေဆာင္နီးနီး ပညာျပည့္၀သည့္ပုဂ္ၢဳိလ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပုိင္ရွင္၏စိတ္ခ်လက္ခ် လႊဲအပ္ထားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုမႈမရွိေသးသျဖင့္ ပဲ့စီးေနရာမေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပဲ့စီးသည္ ပင္လယ္အေတြ႕အၾကံဳ ႂကြယ္၀ရမည့္ အျပင္ ပုိက္ႀကီးတဲတစ္ခုလုံးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းႏုိင္စြမ္းႏွင့္ အက်င့္စာရိတ္ၱပိုင္းဆိုင္ရာမ်ားတြင္ပါ အဖြဲ႕၏ကိုးစားယံုၾကည္မႈရွိရန္ အထူး လိုအပ္လွသည္။ အခ်ိဳ႕ဦးစီးမ်ားသည္ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ပဲ့စီးေနရာကိုေရာက္မလာသည္မ်ားလည္း ရွိသည္ဟုသိရသည္။ ပိုက္ႀကီးဆြဲလုပ္ငန္းတြင္ ဦးစီးသည္လည္းမရွိမျဖစ္သည့္ေနရာတြင္ပါ၀င္ၿပီး လုပ္သားအင္အားစံုညီစြာလုပ္ကိုင္ႏုိင္မွသာ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္း သည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ပိုက္ႀကီးဆြဲသူမ်ား

ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္လ မွ တန္ခူးလအထိ ခုႏွစ္လတာကာလအတြင္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး တစ္လလွ်င္ ရက္ ၂၀ ခန္႔သာ ပင္လယ္သို႕ပိုက္ေလွထြက္သည္ကိုေတြ႔ရသည္။ အဓိကအားျဖင့္ လမိုက္ရက္မ်ားတြင္ မီးအားေကာင္းေကာင္းအသံုးျပဳၿပီး ငါးဖမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ လဆန္း ၇ ရက္မွလဆုတ္ ၇ ရက္အတြင္းသည္ အလင္းေရာင္ရရွိမႈ နည္းသည့္အတြက္ မပ်က္မကြက္ပင္လယ္ထြက္ကာ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ရေလ့ရွိသည္။ သီတင္းကၽြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္းလမ်ားတြင္ ငါးကုန္းညိဳ၊ငါး၀ိုင္း၊ျပည္ႀကီးငါး စသည့္ငါးမ်ား အဓိကဖမ္းဆီးရမိၿပီး တန္ခူး၊ကဆုန္လတို႕တြင္ ငါးနီတူေပါမ်ားစြာရတတ္သည္ဟုသိရသည္။ ပိုက္တစ္ရက္ထြက္လွ်င္ တင္းေပါင္း ၁၀၀ မွ ၂၀၀ အတြင္း ငါးမ်ား ရရွိၿပီး ငါးနီတူတစ္္တင္းကိုအေျခာက္လွန္းလွ်င္ ၅ ပိႆာအေလးခ်ိန္ထြက္သည္ ဟု ေလ့လာသိရွိရသည္။ လဆန္း ၁၃ ရက္မွ လျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္ေန႕မ်ားသည္ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရွိေနေသးသည့္အတြက္ လုပ္သားမ်ား အနားရသည့္ေန႕ရက္မ်ားျဖစ္ကာ    အျခားလုပ္ငန္း မ်ားကို သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ခြင့္လည္းရရွိၾကသည္။ လုပ္ငန္းလုပ္ရမည့္ ေနရက္မ်ားတြင္္ လုပ္သားမ်ားသည္ပိုက္ႀကီးတဲသို႔ မပ်က္မကြက္ ျပန္လာ၍ မိမိတို႔ထမ္းရြက္ရမည့္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ပိုက္ႀကီးဆြဲလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ေနရင္းျဖင့္ မွ်င္ရာသီ ျဖစ္ေသာ နတ္ေတာ္၊ ျပာသို၊ တပို႕တြဲလမ်ားတြင္ ေန႕ခင္းခ်ိန္၌ ပင္လယ္ထြက္၍မွ်င္ဖမ္းႏိုင္ၾကသည္။ ရရွိလာေသာမွ်င္မ်ားကို တစ္တင္း တစ္ေသာင္းႏွဳန္းျဖင့္ ပိုင္ရွင္မွျပန္လည္၀ယ္ယူေပးသည္။ ၀ယ္ထားေသာမွ်င္မ်ားကို လွမ္းျခင္း၊ ႐ုတ္ျခင္း၊ အိတ္သြပ္ျခင္း ကိစ္ၥမ်ားကို အမ်ိဳးသမီးလုပ္သားမ်ားက တစ္တင္းလွ်င္ ၅၀၀ က်ပ္ျဖင့္ အခစားလုပ္ကိုင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဆက္လက္၍ ငပိအျဖစ္ႀကိတ္ခြဲျခင္း၊ ၿမိဳ႕သို႕ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ျခင္းမ်ားကို အဆင့္ဆင့္လုပ္ကိုင္ၾကရေသးသည္။ (ငပိျပဳလုပ္ျခင္း ႏွင့္ ျဖန္႕ျဖဴးေရာင္းခ်ျခင္းမ်ားကို ႀက်ငညန််   ၾေါေဖငညန ၿသလနာဘနမ ၂၀၁၀ တြင္ တိမ္ခိုးမွ်င္ ေဆာင္းပါးျဖင့္ စာေရးသူ ေရးသားတင္ျပထားသည္ကို ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။)

ပင္လယ္တြင္းသို႔ငါးမ်ားရွာေဖြရန္ သြားရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဦးစြာ ပိုက္မ်ားကိုေလွေပၚသို႔ စနစ္တက်ေခါက္တင္ရၿပီး ညေမွာင္ခ်ိန္၌ မီးေလွႏွင့္ ပိုက္ေလွႏွစ္စီးစလံုးသည္ ကမ္းမွစတင္ထြက္ခြါရသည္။ ေရအနက္သို႔ေရာက္ေအာင္ စက္ကိုေမာင္းသြားရ၍ ဦးစီးညြန္ၾကားေသာ ေနရာေရာက္လွ်င္ ေလွကိုရပ္နားရကာ မီးေလွသည္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေနရာယူရသည္။ ေလွႏွစ္စင္းလံုးမွလုပ္သားမ်ားသည္ ညနက္လာမည့္ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပသလိုအနားယူေနႏုိင္ၿပီျဖစ္သည္။ ေလွ၀မ္းပိုက္သည္ သူတို႔၏အိပ္ယာ ျဖစ္ၿပီး ပင္လယ္လွိဳင္းပုတ္သံမ်ားက သူတို႔ကိုေခ်ာ့သိပ္ေပးေနသည့္ပံုျဖစ္သည္။ ေန႔အေမွာင္ လံုးလံုးကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မီးေလွ ပဲ့စီးသည္ သူ၏တာ၀န္ကို စတင္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့သည္။ မီးေလွေပၚတြင္တပ္ဆင္ထားေသာအလင္းအားေကာင္းသည့္ ဆလိုက္မီးမ်ားကို စတင္ ေမာင္းႏွင္ဖြင့္လွစ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆလိုက္မီးဖြင့္သည့္ေနရာတြင္ မီးလင္းလွ်င္ၿပီးေရာ ဖြင့္၍မရေသးသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အေတြ႕ အႀကံဳ၊ ပညာျဖင့္ ဆလိုက္ကိုဖြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မီးစက္ကိုအသာေမာင္းရၿပီး ဆလိုက္ကို ေလွႏွင့္ေ၀းရာသို႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထိုးေပးထားရသည္။ ႐ုတ္တရက္ဆူညံသံမ်ားႏွင့္ စူးရွေသာအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ငါးမ်ားလန္႔ေျပးသြားမည္ စိုးရေသာေၾကာင့္ မသိမသာ အလင္းေရာင္ေပးသည့္ ပံုစံျဖစ္သည္။ မီးေလွ၏ လွမ္းေသာေနရာတြင္ ဆလိုက္ကိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေပးၿပီး ေရာက္လာမည့္ငါးကိုစူးစမ္းရေသာ မီးေလွဆရာ၏ အလုပ္သည္လည္း အေတာ္ စိတ္ရွည္ရသည့္အလုပ္ျဖစ္သည္။ မီးဆလိုက္ကို ေဖ်ာ့ေပးထားရာမွ ငါးအုပ္အေျခအေနအထူအပါးကိုခန္႔မွန္းၿပီး မီးေရာင္ကို တိုးျမင့္ေပးရသည္။ မီးကိုဆက္တုိက္ေပးထားရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးလံုးကၽြမ္းသြားျခင္းမရွိေစရန္ ကၽြမ္းသြားပါက ေနာက္ တစ္လံုးျဖင့္ အားျဖည့္ထားႏိုင္ရန္ ဆလိုက္မီးသီးမ်ားကို လိုအပ္သည္ထက္ပို၍တပ္ဆင္ထားၾကရသည္။ ငါးအုပ္ထူထပ္စြာေရာက္လာပါက မီးဆရာသည္ မီးေရာင္ကို မိမိတို႔ေလွႏွစ္စီးၾကား (သို႔မဟုတ္) ေလွႏွင့္အနီးဆံုးေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းျခင္းဆြဲယူရသည္။ ထုိသို႔ ဆြဲယူရာတြင္ သိသိသာသာမဟုတ္ဘဲ ျငင္ျငင္သာသာေရႊ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ ရုတ္တရက္ႀကီးမီးေရာင္ကိုဆြဲလိုက္လွ်င္ ငါးမ်ားလန္႔ေျပးသြားမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ငါးမိနစ္တစ္ခါ၊ ဆယ္မိနစ္တစ္ခါမွ မီးကို မသိမသာဆြဲရေသာေၾကာင့္ ထိုအခိုက္ အတန္႔သည္ မီးဆရာအတြက္ မ်ားစြာစိတ္လွဳပ္ရွားစရာေကာင္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ဆလိုက္မီးေရာင္သည္ ေလွႏွင့္အနီးဆံုးကပ္လာၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ မီးေရာင္ေၾကာင့္ေရာက္ရွိေနသာငါးမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ငါးမ်ားဆိုလွ်င္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ေရေပၚသို႔ခုန္ပ်ံေနျခင္း၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေရေပၚေဖာ္ကာ ကူးခပ္ေနၾကျခင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

ေရေအာက္တြင္ လံုးေထြးေရာက္ရွိေနေသာ ငါးမ်ား၏အေနအထားကို မီးဆရာသည္ခန္႔မွန္းၿပီး တစ္ဖက္မွပိုက္ေလွကို သတင္း ပို႔ရသည္။ ပိုက္ေလွတြင္လုပ္သားမ်ားသည္ အနားယူအိပ္စက္ေနေသာ္လည္း မီးေလွႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ လုပ္သားတစ္ဦးသည္ အေစာင့္တာ၀န္ကိုယူထားရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးဆရာ၏သတင္းပို႔မႈကို သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ သတင္းပို႔ရာတြင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ရဘဲ မီးေရာင္၊ တက္ေရာင္ျဖင့္ အခ်က္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဆလိုက္တစ္လံုးကို ဖြင့္ခ်ည္ပိတ္ခ်ည္ျဖင့္အခ်က္ျပျခင္း၊ အားေကာင္း ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ ပိုက္ေလွဘက္သို႔လွမ္းထိုးျပျခင္း၊ မီးဆလိုက္ေရွ႕တြင္တက္မကို ဘယ္ညာလွည့္ျပ၍ မွန္ထိုးသကဲ့သို႔ အခ်က္ျပျခင္း မ်ားသည္ ပိုက္ႀကီးဆြဲရာတြင္အသံုးျပဳရသည့္ အခ်က္ျပစနစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ေရလွိဳင္းပုတ္သံမ်ားၾကားတြင္ တဖက္ေလွမွအေစာင့္ၾကားေအာင္ ေအာ္ရမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေအာက္တြင္ေရာက္ေနေသာငါးမ်ားကို ေမာင္းထုတ္သလိုျဖစ္ေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အခ်က္ျပစနစ္ကို သံုးရျခင္း ျဖစ္သည္။ အေစာင့္လုပ္သားသည္ မီးဆရာထံမွ သတင္းရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေလွဦးစီးႏွင့္ပဲ့စီးေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ႏႈိးရသည္။ ဦးစီးႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္တို႔က မီးေလွနားတြင္ေရာက္ေနသာ ငါးအုပ္၏အေျခအေနကို အေသအခ်ာအကဲခပ္ရသည္။ ငါးအုပ္ထူသည္၊ ရမည့္ငါး အေလးခ်ိန္မ်ားႏိုင္သည္ဟု ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးမွ တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းမိလွ်င္ ေလွအဖြဲ႕မွလုပ္သားအားလံုးကိုႏႈိးၿပီး ပိုက္ျဖင့္၀ိုင္းရန္အတြက္ စတင္လုပ္ကိုင္ရေတာ့သည္။ ေရာက္ရွိေနေသာငါးအုပ္ပါးသည္ဆိုလွ်င္ လုပ္သားမ်ားကိုမႏႈိးဘဲ ငါးအုပ္အေျခအေနကို ဆက္၍ေစာင့္ၾကည့္ ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္မ်ားတြင္ ငါးအုပ္ေစာင့္ၾကည့္ရင္းျဖင့္ မိုးလင္းသြားျခင္းမ်ားပင္ရွိသည္။ ရရွိမည့္ငါးႏွင့္ စိုက္ထုတ္ရမည့္လူအင္အားကို ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်င့္ခ်ိန္ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ငါးအခ်ိန္တစ္ဆယ္ကိုဆြဲရျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္တစ္ရာကိုဖမ္းဆီးရာ၌ အသံုးျပဳရေသာ လုပ္သားအင္အားသည္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ပိုက္ႀကီးတစ္ဖြဲ႕လံုးစာ တြက္ေျခကိုက္ႏိုင္မည့္အေနအထားျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ေတာ့ ပဲ့စီးသည္ ေလွလုပ္သားမ်ားကို တစ္ေယာက္မက်န္ အျမန္ထခိုင္းမွာေသခ်ာပါသည္။

ငါးအုပ္ကိုဖမ္းဆီးမိႏိုင္ရန္အတြက္ ပိုက္ေလွသားမ်ားသည္ ငါးအုပ္၏အျပင္ဘက္မွေန၍ ပိုက္ထိတ္စကိုခ်ၿပီး ဂငယ္ပုံသ႑ာန္ ၀ိုင္းပတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပဲ့စီးက တက္မကိုလိုရာထိန္းေပးေနခ်ိန္၌ ေလွဦးမွေနေသာ ဦးစီးက ငါးအုပ္ကိုမ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနၿပီး ပိုက္အဖြဲ႕ကို လိုအပ္သလိုညႊန္ၾကားျပသေပးရသည္။ ပိုက္ဆရာႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ၏အဖြဲ႔သားမ်ားက တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ပိုက္မ်ားကို အလိုက္သင့့္ေရထဲသို႔ခ်သြားၾကရသည္။ ပဲ့စီးနားတြင္ကပ္လွ်က္ စက္ကိုထိန္းရေသာ စက္ဆရာက ပဲ့စီး၏ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း စက္ကို အတင္အေလ်ာ့လုပ္ေပးရသည္။   မီးေလွမွ မီးဆရာကလည္း ဆလိုက္မီးမ်ားကို အဆံုးေရာက္သည္အထိ အလင္းေရာင္ျမႇင့္ ဖြင့္ေပးထားၿပီး ငါးမ်ားကို ျမႇဴဆြယ္ထားရသည္။ မီးေလွတြင္ တက္မကိုင္၊ စက္ေမာင္း၊ ဆလိုက္ထိန္း စသည္ျဖင့္ အကူလုပ္သားမ်ားရွိသည္ျ့ဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးဆရာ၏လုိအပ္သည္မ်ားကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ ပိုက္ေလွမွငါးအုပ္ကို တစ္ပါတ္ျပည့္ေအာင္ ပိုက္ျဖင့္၀ိုင္းပတ္မိၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မီးေလွသည္ ဆလိုက္မီးေရာင္ကို ပံုမွန္အေနအထားသို႔ျပန္ေလွ်ာ့ကာ ပိုက္ေလွဖက္သုိ႔ေရႊ႕၍ အလင္းေရာင္ေပးရသည္။ မီးဆရာ၏ အဖြဲ႕ မ်ားသည္ ပိုက္ေလွအဖြဲ႕ကိုကူညီၿပီး ေရေအာက္မွ၀ိုင္းပိုက္ကိုဆြဲတင္ေပးၾကသည္။ မည္သူမွ်ခိုကပ္ေနျခင္းမရွိပဲ မိမိတို႔လုပ္ရမည့္ တာ၀န္ကို ဦေဆာင္သူမ်ား၏ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အားသြန္စိုက္၍လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

အလင္းေရာင္လံုး၀ကုန္ဆံုးသြားခ်ိန္မွ စတင္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရသည္ျဖစ္ၿပီး ငါးအုပ္မ်ားထူထပ္လာသည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္း လုပ္ကိုင္ရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္မ်ားစြာၾကာျမင့္သည္။ တစ္ညလံုးနီးပါး ငါးအုပ္ကိုေစာင့္ဆိုင္းဖမ္းဆီးၿပီးေနာက္ ကမ္းသို႔ျပန္ေရာက္ ခ်ိန္သည္ မနက္အလင္းေရာင္ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ မီးျဖင့္မွ်ားၿပီးရရွိလာေသာငါးမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ငါးနီတူ၊ ငါးကုန္းညိဳ၊ ငါး၀ိုင္း၊ ျပည္ႀကီးငါး စသည္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ငါးနီတူမွာအမ်ားဆံုးရရွိတတ္ၿပီး ေစ်းေကာင္းေသာေၾကာင့္ ပိုက္သမားမ်ားကလည္း ငါးနီးတူကို ဦးစားေပးဖမ္းဆီးလုပ္ကိုင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပိုက္အဖြဲ႕သည္ကမ္းေျချပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဖမ္းဆီးရမိလာေသာငါးမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္း ေနသည့္ အလုပ္သမမ်ားလက္၀ယ္သို႔တင္ပို႔ေပးရသည္။ ပိုက္ေတာင္းႀကီးမ်ားတြင္ငါးမ်ားကိုထည့္ကာ ငါးလွမ္းသည့္စင္ေပၚသို႔ ထမ္းတင္ ေနၾကသည့္ ပိုက္ႀကီးတဲလုပ္သားမ်ား၏ လုပ္ငန္းခြင္သည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေဒသ၏ မ႐ိုးႏိုင္ေသာျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ငါး႐ုတ္ သမမ်ား ကလည္း ေလွသမားမ်ားရရွိလာေသာငါးမ်ားကို အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး ခြဲလွမ္းရမည့္ငါးမ်ားကို ငါးခုတ္စင္ေပၚပို႔၍ က်န္သည္ မ်ားကို ပိုက္စိမ္းမ်ားခင္းထားသည့္စင္မ်ားေပၚသို႔ စနစ္တက်ျဖန္႔ခင္းေပးၾကရသည္။ တစ္ေနမွႏွစ္ေန၊ ႏွစ္ေနမွသံုးေနအထိ ေျခာက္ေသြ႕ေစရန္ ငါးေျခာက္ျဖစ္ေစရန္လွမ္းၾကရၿပီး စနစ္တက်ထုတ္ပိုးကာ ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္တင္ပို႕ေရာင္းခ်ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ မိုးလြတ္ေသာ ရာသီႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ ငါးေျခာက္လွမ္းျခင္းကို လုပ္ကုိင္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေနေရာင္ေကာင္းစြာမရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးႏွင့္ႀကံဳမည္ဆိုပါက ငါးဆားနယ္ (ငါးဆားမာ) လုပ္ကိုင္ၾကသည္ဟုသိရသည္။ ေရာင္းတန္းမ၀င္ေသာငါးမ်ား၊ နာေနေသာငါးမ်ား ႏွင့္ ငါးေခါင္းမ်ားကို ေမြးျမဴေရး သမားမ်ား အတြက္ ၾကက္စာ၊ ဘဲစာအျဖစ္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ပိုက္ႀကီးတဲလုပ္သားမ်ားမွ ဖမ္းဆီးရရွိလာေသာ ငါးမ်ားကို လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္မွ ျပန္လည္ေစ်းျဖတ္၀ယ္ယူေပးသည္။ ငါးနီတူတစ္ပိႆာေဒသေပါက္ေစ်း ၂၀၀၀ ၀န္းက်င္ရွိသည္။ အစိမ္းအတိုင္းေရာင္းမည္ဆိုပါက ငါးနီတူ ကို ဆိုက္ႀကီး၊ လတ္၊ ေသး ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးခြဲကာ အႀကီးတစ္တင္း ၉၀၀၀၊ အလတ္ ၆၀၀၀၊ အေသး ၄၀၀၀၊ ငါးကုန္းညိဳႏွင့္ငါး၀ိုင္းကိုမူ ဆိုဒ္မခြဲဘဲ ငါးကုန္းညိဳ တစ္တင္း ၄၀၀၀၊ ငါး၀ိုင္း ၂၅၀၀၀ ေစ်းႏွဳန္း သတ္မွတ္ေရာင္း၀ယ္လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ပြဲ႐ံုမ်ား၏ေစ်းကို ပိုင္ရွင္မွ စူးစမ္း၍ ေဒသတြင္ေစ်းဖြင့္ေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕သို႕တင္ပို႕ခ်ိန္တြင္ရွိေနေသာ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းသည္ ပိုင္ရွင္လုပ္သူ၏ ကံၾကမ္ၼာျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစ်းဖြင့္ထားေသာႏွဳန္းထက္ ပြဲ႐ံုက ျပန္ေကာက္ေသာေစ်းသည္ ပို၍မ်ားပါသည္။ ၿမိဳ႕သို႕ တင္ပို႕ ရာတြင္ သေဘၤာကိုအမ်ားဆံုးအသံုးျပဳၿပီး ပိႆာေလးဆယ္ဆန္႕ ငါးအိတ္တစ္အိတ္လွ်င္ တန္ဆာခ ၃၀၀ က်ပ္ေပးၾကရသည္။ ပင္လယ္ ေဒသမွ ငါးေျခာက္ႏွင့္ငါးဆားမာမ်ားကို ရန္ကုန္ပြဲ႐ံုမ်ားသို႔ အဓိကပို႕ေဆာင္ကာ က်န္ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္းမ်ား အေရာက္ ဆက္လက္ျဖန္႕ျဖဴး ေရာင္းခ်ေပးလ်က္ရွိသည္ ဟု ေလ့လာသိရွိရသည္။

ပိုက္ႀကီးဆြဲလုပ္ငန္းသည္ ႏွစ္ပတ္လည္ေအာင္လုပ္ေနရသည့္ လုပ္ငန္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းရပ္နားခ်ိန္တြင္ လုပ္သားမ်ား သည္ အျခားအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ လုပ္ငန္းသိမ္း ၾကၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ပိုက္ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္းကိုမျဖစ္မေနလုပ္ေပးရေသးသည္။ ပိုက္မ်ားကိုေရငန္ဆက္တိုက္ထိထားေသာေၾကာင့္ ဤအတိုင္း ထားလိုက္လွ်င္ ေဆြးရိသြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေရငန္စင္ၾကယ္သြားေစရန္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေဆးေၾကာေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ေလွ်ာ္သည့္ပံုစံမွာ ေရခ်ိဳ ေရငန္စပ္သည့္ ေနရာ၊ ေရခ်ိဳသည့္ ေနရာသို႕ပိုက္ေလွကိုေမာင္းယူသြားရၿပီး ပိုက္မ်ားအားလံုးကိုေရထဲသို႕တစ္နာရီေက်ာ္ခန္႕ခ်၍ စိမ္ထားရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပိုက္ကိုဆြဲေဖာ္ကာ ေရစစ္ေအာင္ထား၍ စနစ္တက်ေခါက္သိမ္းထားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳသည့္ေနရာႏွင့္ မ်ားစြာ ေ၀းေနလွ်င္ တန္းထိုး၍ ပိုက္ကိုျဖန္႕တင္ကာ ေရခ်ိဳေလာင္းၿပီးပိုက္ကိုေလွ်ာ္ၾကရသည္။ ပိုက္တြင္ကပ္ေနေသာ ေရငန္ဓာတ္ကိုျပယ္သြားေစရန္ ေရခ်ိဳေလာင္းေလွ်ာ္ျခင္းကို လုပ္ငန္းသိမ္းၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ပိုက္ႀကီးဆြဲလုပ္ငန္းတိုင္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပိုက္နားခ်ိန္ မ်ားတြင္ ပိုက္ဆက္၊ ပိုက္ဖာ လုပ္တတ္သူ မ်ားကို လုပ္ငန္းရွင္က အခစားႏွင့္ ေပါက္ၿပဲသြားသည့္ပိုက္မ်ားဖာေထးေပးရန္ ငွားရမ္း လုပ္ကိုင္ ေစျခင္းမ်ားလည္းရွိသည္။ ၀ါဆုိ၊ ၀ါေခါင္၊ ေတာ္သလင္းသံုးလသည္ ပိုက္ဖာပိုက္ဆက္သည့္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရသည့္အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ကာ ပိုက္တစ္ေဖာင္ ျပဳျပင္ေပးျခင္းလုပ္ခအျဖစ္ ေလးေယာက္တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ေငြက်ပ္ေလးသိန္းခြဲခန္႕ရရွိၾကသည္။

ေနာင္တစ္ႏွစ္ ပိုက္ႀကီးဆြဲရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ပိုက္ေခါင္းေဆာင္၊ ဦးစီး၊ ပိုက္ဆရာ၊ မီးေလွဆရာ အပါအ၀င္ သူတို႔၏ အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ ပိုက္ႀကီးတဲသို႔ ေရာက္လာၾကဦးမည္ျဖစ္သည္။ ဆက္လက္၍ ပိုက္ဆင္ျခင္း၊ ဆလိုက္မီးမ်ားထိုး၍ ငါးကိုမွ်ားျခင္း၊ တက္ညီလက္ညီ ပိုက္ကိုဆြဲၾကျခင္းျဖင့္ လုပ္ငန္း တာ၀န္မ်ားကိုႀကိဳးပမ္းလုပ္ကိုင္ၾကကာ ပင္လယ္ကမ္းေျခေဒသ၏ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ၀ိုင္း၀န္းေရးဖြဲ႕ၾကဦးမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္းျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းနားမွ ပိုက္ႀကီးဆြဲသူမ်ားအေၾကာင္းကို ေလ့လာမိသမွ် ေရးသား တင္ျပလိုက္ပါသည္။

( ဤေဆာင္းပါးေရးသားႏုိင္ေရးအတြက္ အစစအရာရာအကူအညီေပးပါေသာ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး၊ ပုသိမ္ခ႐ိုင္၊ င႐ုတ္ေကာင္း ၿမိဳ႕နယ္ခြဲ ပန္းေမာ္ေက်းရြာမွ ေရလုပ္သားႀကီး ဦးေက်ာ္မိုးသက္ အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ )

Posted by The Traveller | 0 comments

မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏ ဒ႑ာရီေျမေအာက္ကမၻာသို႔ သြားေရာက္ျခင္း

ကေလာင္-ကိုေအာင္
ဘလိဇ္ႏိုင္ငံ၏ သစ္ေတာမ်ားဖံုးလႊမ္းေနေသာ ကုန္းျမင့္ေဒသတြင္ဗဟိုအေမရိက၏ ႀကီးမားအက်ယ္ျပန္႔
ဆံုး လိႈဏ္ဂူအဖြဲ႕အစည္းတည္ရွိသည္။ ယင္းလိႈဏ္ဂူအဆံုးမ်ား ပါ၀င္လ်က္ရွိ သည္။ ဃ့ငဆကငဘကအ ျမစ္ေရတိုက္စားမႈေၾကာင့္ ထံုးေက်ာက္ေတာင္မ်ားေဖာက္ထြင္းခံရသလို ျဖစ္သြားၿပီး
လိႈဏ္ဂူမ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလာခဲ့ရာ ဂူေအာင္းသတ္ၱ၀ါအမ်ဳိးမ်ဳိးအတြက္ဘံုဌာနတစ္ခုသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ဒ႑ာရီပံုျပင္မ်ား၏အဆိုအရ
ဃ့ငဆကငဘကူ လိႈဏ္ဂူအဖြဲ႕အစည္းသည္
မာယာဒ႑ာရီတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္
ေနရာ ဌငဘေူဘေ (ဏူေခန သ္ ၤနေမ)
သို႔မဟုတ္ မာယာေသမင္းနတ္ဘုရား
မ်ားႏွင့္ တပည့္မ်ားႀကီးစိုးသည့္ေနရာ
ျဖစ္ခဲ့သည္ဆို၏။ ထို႔ျပင္ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္
ဆက္စပ္သည့္ကိစ္ၥမ်ားကို ေျဖရွင္းေပး
သည့္ ကမ္ၻာေျမမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္
တရားခံု႐ံုးတစ္ခုလည္းျဖစ္ၿပီး၊ တန္ခိုး
ႀကီးနတ္ဘုရား(၁၂)ပါးက ဌငဘေူဘေ
အရွင္သခင္မ်ားအျဖစ္ အုပ္စိုးေနခဲ့ၾက
ေၾကာင္း သိရသည္။ ယင္းနတ္ဘုရား
မ်ားကို ံကည-ဃောန ႏွင့္ ဠကခကဘ-ဃောန
ဆိုသည့္ မာယာေသမင္းနတ္ဘုရား
ႏွစ္ပါးက အုပ္ခ်ဳပ္၍ က်န္နတ္ဘုရား ၁၀
ပါးမွာ နတ္မိစ္ၦာမ်ားျဖစ္သည္။ ယင္း
နတ္မိစ္ၦာမ်ားသည္ လူသားမ်ားကို
နာမက်န္းျဖစ္ေစျခင္း၊ အစာငတ္မြတ္
ေခါင္းပါးေစျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းကဲ့သို႔
ဆင္းရဲဒုက္ၡအမ်ဳိးမ်ဳိးစီမံေပးေနၾကသူ
မ်ားျဖစ္သည္။
ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ၀ိၪဥ္ဘ၀
ေရာက္သြားစဥ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္
သူမ်ားဆိုပါက အဆိပ္ရွိကင္းၿမီး
ေကာက္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ျမစ္
တစ္စင္း၊ က်ားႀကီးမ်ားရွိသည့္ အိမ္
တစ္လံုးကဲ့သို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေနရာ
မ်ားသို႔ သြားေရာက္ၾကရသလို ဓားသြား
မ်ားမျပတ္လည္ပတ္ေနေသာ ေဘာလံုး
မ်ားျဖင့္လည္း အိမ္းတစ္ခုေဆာ့ကစား
ရသည္။ ယင္းေျမေအာက္နတ္မိစ္ၦာ
မ်ား အလြန္လိမ္ၼာပါးနပ္လြန္းသျဖင့္
သူတို႔ကို လံုး၀တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းႏိုင္စြမ္း
မရွိၾကေခ်။ သို႔ေသာ္ မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏
ဒ႑ာရီတြင္ သူရဲေကာင္းအမႊာညီ
အစ္ကိုႏွစ္ဦး (ံနမသ ႊတငည်) က ဌငဘေူဘေ ၏ အလြန္ခက္ခဲသည့္ အတား
အဆီးမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ သူတို႔ဖခင္
ေသဆံုးခဲ့မႈအတြက္ လက္စားေခ်ႏိုင္ခဲ့
သည္။ ယင္းေနာက္တြင္ ဌငဘေူဘေ ၏
ၿခိမ္းေျခာက္မႈ တန္ခိုးအရွိန္အေစာ္မ်ား
ေမွးမွိန္ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
မာယာလူမ်ဳိးတို႔မွာ ယင္းနတ္ဘုရားမ်ား
ေက်နပ္ေစရန္အတြက္ အသက္ေသြး
မ်ားျဖင့္ ယစ္ပူေဇာ္မႈမ်ား ဆက္လက္
ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး အမ်ားမၾကာမီ မာယာ
ယဥ္ေက်းမႈ တဟုန္ထိုးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္
လာခဲ့သည္။

မာယာယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္သုန္းျခင္း
မာယာယဥ္ေက်းမႈသည္ ေအဒီ
၂၅၀ ခန္႔တြင္ စတင္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့ၿပီး ေရွး
ေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္မ်ားက
မာယာတို႔ႀကီးစိုးသည့္ ေခတ္ကို
ဃူေ််ငခ ဏနမငသိ သ္ ၾေပေည (မာယာ
ဂႏ္ၲ၀င္ေခတ္)ဟုေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾက
သည္။ မာယာယဥ္ေက်းမႈအတြက္
အထိတ္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကာလက မာယာ
လူမ်ဳိးတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္
ရွိခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕တစ္မ်ဳိးစီတြင္ လူဦးေရ ၅၀၀၀-
၅၀ယ၀၀၀ အၾကားရွိခဲ့သည္ဆို၏။ ယင္း
ၿမိဳ႕မ်ားအနက္ ႊငုေူယ ႕ေထေခအကာယ
ဃသစောယ ႀသညောစေုယ ီသ် ဏငူေ်ယ
ဃေူေုာကူယ ဏေူနညဆကန ႏွင့္ ၽြငသ ႀန
ၿမိဳ႕မ်ားသည္ အစည္ကားဆံုးႏွင့္ အေရး
ပါဆံုးၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္
အရာမွမၿမဲသည့္သခၤါရအနိစ္ၥတရားကို
မာယာတို႔လည္း အံမတုႏိုင္ခဲ့ေခ်။
ဃူေ််ငခ ဏနမငသိ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း
ေအဒီ ၉၀၀ ၀န္းက်င္တြင္ လိႈဏ္ဂူမ်ား၌
ယဇ္ပူေဇာ္မႈဓေလ့ သိသိသာသာ ျမင့္
မားလာစဥ္ မိုးေခါင္ေရရွားမႈ သဘာ၀
ကပ္ေဘး ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္က်
ေရာက္ေလေတာ့သည္။ မိုးေခါင္ေရရွား
မႈ ကို ကာလတို ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရျခင္းမဟုတ္။
ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာျမင္ခဲ့သျဖင့္ စိုက္
ပ်ဳိးေရးအေျခခံသည့္ မာယာစီးပြားေရး
ပထမဆံုးပ်က္စီးၿပီး၊ ထိုမွတဖန္ လူမႈ
ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ ယိုင္လဲၿပိဳကြဲလာခဲ့
သည္။ တစ္ခ်ိန္က ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့
သည့္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားမွ ေဒသခံမ်ားမွာလည္း
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေဒသမ်ားသို႔ အစု
လိုက္အၿပံဳလိုက္ ေရြ႕ေျပာင္းၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မာယာယဥ္ေက်းမႈသည္
သဘာ၀ေဘးအႏ္ၲရာယ္ကပ္ေဘး
ေၾကာင့္ ပ်က္သုန္းသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
မွတ္ယူႏိုင္ေပသည္။
မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏ အႀကီးအကဲ
အယူသီးခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာ
ဒ႑ာရီပံုျပင္ထဲက မင္းသားမ်ားသဖြယ္
ျဖစ္သည့္ ေျမေအာက္နတ္ဘုရားမ်ား
အေပၚ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲသထက္လြန္
ကဲၿပီး မာယာယဥ္ေက်းမႈပ်က္သုန္းျခင္း
ကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈအျဖစ္
အရပ္သားမ်ားျဖင့္ အသက္ေဘးမွ
႐ုန္းထြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ က်န္မာယာ
မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔
ထြက္ေျပးခဲ့ၾကၿပီး၊ သူတို႔ေနထိုင္ခဲ့ရာ
ၿမိဳ႕ပ်က္မ်ားႏွင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ခဲ့ၾကသည့္
လိႈဏ္ဂူမ်ားသည္လည္း သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္
မ်ား ပိတ္ဖံုးကာ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ
တိမ္ျမႇဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

ေရွးေဟာင္းေျမေအာက္ကမ္ၻာ၌
ေခတ္သစ္စူးစမ္းေလ့လာသူမ်ား
မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏ ေျမေအာက္
ကမ္ၻာသို႔သြားရာ ေရွးေခတ္လမ္း
ေၾကာင္းကို ေရွးေဟာင္းသုေတသန
ပညာရွင္မ်ားက ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္း
တြင္ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ မာယာလူမ်ဳိး
တို႔၏ အေကာင္းပကတိအတိုင္းရွိေန
ေသးေသာ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္အစရွိ
အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းမ်ားကို ရွာေတြ႕
ခဲ့ၿပီး၊ ယခုအခါ ဘလိဇ္ႏိုင္ငံ အေနာက္
ဖက္၌ မာယာလူမ်ဳိးတို႔ အခမ္းအနားမ်ား
ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ေနရာမ်ားစြာကို ခရီးသြား
မ်ား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားေရာက္
ေလ့လာႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စြန္႔စား
ခရီးသြားမ်ားမွာလည္း ေရွးေခတ္
လိႈဏ္ဂူမ်ားသို႔ လိုင္စင္ရဧည့္လမ္းဩန္
တစ္ဦးႏွင့္အတူ သြားေရာက္ၿပီး မာယာ
လူမ်ဳိးတို႔၏ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းမ်ား
ကို စူးစမ္းေလ့လာႏိုင္ေပသည္။
ႊေစငမ ၾသကညအေငည ၽြန်နမလန
သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းအတြင္း ွေည ႈါညေခငသ ေဒသအေရွ႕ဖက္၌တည္ရွိေသာ
ဗခအကည ႊကညငခ့ငူ ၾကုညေူ (ဗႊၾ)
လိႈဏ္ဂူသည္ စြန္႔စားခရီးသြားမ်ား
အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္း
ဆံုးေနရာျဖစ္သည္။ အလြန္႐ႈပ္ေထြး
သည့္ လိႈဏ္ဂူမ်ားကို ထိုလိႈဏ္ဂူ၌ ေတြ႕ရ
မည္ျဖစ္သည္။ ဗႊၾ လိႈဏ္ဂူသည္
ဘလိဇ္အေနာက္ဖက္ရွိ အထင္ရွားဆံုး
မာယာသခ်ဳႋင္းေျမမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္
ၿပီး၊ လူအ႐ိုးစုမ်ား၊ ေႂကြထည္၊ ေျမထည္
ပစ္ၥည္းမ်ား ေတြ႔ႏိုင္သျဖင့္ မာယာေရွး
ေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမတစ္ခု
အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးတစ္ဦး၏
အ႐ိုးစု အပါအ၀င္ က်န္အ႐ိုးစုမ်ားသည္
ယစ္ပူေဇာ္ခံခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ဟု ယူဆႏိုင္
ေပသည္။ ယင္းအ႐ိုးစုမ်ားအနီး ခဲ့ၾက
ဟန္တူၿပီး၊ ဒဒၾသညုနပ ဏသအဓ အမည္ရ
အိုးတစ္လံုးမွာ ဗဟိုအေမရိကတြင္
ေတြ႔ရွိခဲ့သည့္ မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏
ေျမအိုးေလးလံုးအနက္ တစ္လံုးျဖစ္
သည္။ ဂူ၏အေပၚဖက္လမ္းေၾကာင္း
မ်ားတြင္ လိႈဏ္ဂူနံရံမ်ားကို တိရိစ္ၦာန္
႐ုပ္ပံုမ်ား ေရးဆြဲတန္ဆာထားၿပီး ယုတ္စြ
အဆံုး ယဇ္ပလ္ႅင္မ်ားကိုပင္ ဖန္တီးထား
ၾကသည္။
လိႈဏ္ဂူ၀င္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္ရွိ
ရန္ ၾကည္လင္နက္႐ိႈင္းသည့္ ေရကန္
တစ္ခုကို မျဖစ္မေနကူးခတ္သြားရ
သည္။ ထိုမွတဖန္ (၃)မိုင္ လမ္းေလွ်ာက္
သြားလွ်င္ ရင္ဘတ္ေလာင္နက္သည့္
ေရျပင္၊ အေမွာင္ပိတ္ဖံုးေနသည့္ၾကားမွ
ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ထံုး
ေက်ာက္နံရံမ်ားၾကား က်ဥ္းေျမာင္း
သည့္ လမ္းကေလးမ်ားအစရွိ ေျမ
ေအာက္အတားအဆီးမ်ားကို တစ္ခုၿပီး
တစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
ဗႊၾ လိႈဏ္ဂူ၏ အေမွာင္ဆံုးေနရာတြင္
ေက်ာက္စက္ပန္းဆြဲမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္
ေနသည့္ ေျမေအာက္အခန္းမ်ား၊ မေရ
မတြက္ႏိုင္ေသာ ေႂကြထည္၊ ေျမထည္
အပိုင္းအစမ်ား၊ အိုးခြက္ပန္ကန္အက်ဳိး
အပဲ့မ်ား (အထဲမွ ၀ိၪဥ္လြတ္ေျမာက္
ရန္ ႐ိုက္ခြဲပစ္ရသည့္ ယဇ္ပူေဇာ္အိုးမ်ား
ျဖစ္ေၾကာင္း မာယာလူမ်ဳိးတို႔ ယံုၾကည္ခဲ့
ၾက)ယဇ္ပူေဇာ္ခဲ့ၾကသည့္ ယဇ္ပလ္ႅင္
မ်ား (မာယာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္
သူတို႔၏လွ်ာႏွင့္ ေယာက္်ားအဂၤါထိပ္
အေရျပားကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး ထြက္လာ
သည့္ ေသြးမ်ားျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ခဲ့ၾက
သည္)ကို ေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။ စြန္႔စားမႈ
စိတ္လႈပ္ရွားစရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္
သည္ ယဇ္ပူေဇာ္ခံခဲ့ရသူမ်ား၏ အ႐ိုး
မ်ားအား မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ရ
သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လိႈဏ္ဂူအရွည္
မွာ သံုးမိုင္ခန္႔ရွိၿပီး ႏွစ္မိုင္ခန္႔ရွည္သည့္
ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ခုလည္းပါရွိသည္။
ယင္းျမစ္ထဲတြင္ ေရခ်ဳိဂဏန္းမ်ား၊ ငါးခူ
ငါးတန္ႏွင့္ တျခားအပူပိုင္းေဒသငါးမ်ား
က်က္စားလ်က္ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ လင္းႏို႔
မ်ားကိုလည္း လိႈဏ္ဂူထဲ၌ ေတြ႕ရသည္။
ွေည ႈါညေခငသ အနီး တည္ရွိသည့္
ႀေမအသည ဃမနနု လိႈဏ္ဂူသည္လည္း
သြားေရာက္ေလ့လာရန္ စိတ္၀င္စား
စရာေကာင္းသည့္ လိႈဏ္ဂူတစ္လံုးျဖစ္
သည္။
ဗႊၾ ႏွင့္ ႀေမအသည ဃမနနု လိႈဏ္ဂူ
မ်ားသို႔ ႀနူငဖန ၿေအကမန ႊမေလနူယ ဏေခဖ
ႊသကမ် အစရွိ ေဒသတြင္း ခရီးသြား
ကုမ္ၸဏီမ်ားက ခရီးစဥ္မ်ား စီစဥ္ေပး
လ်က္ရွိသည္။

Subscribe to: Posts (Atom)

Saturday, May 24, 2014

The Traveller Weekly Journal Vol1- No-40.pdf - 37 MB

Sunday, March 30, 2014